İsmini “Derviş” koymuştum. İstanbul Arkeoloji Müzesi’nin bahçesinde sessiz, düşünceli, kendi halinde oturuyordu. Kimseyi umursamaz, etrafında olup bitene ilgisiz bir hali vardı, tabi beni de fotoğrafını çekerken farketmedi, ya da umursamadı.
O anla ilgili hiçbir şey değişmesin istersiniz ya bazen, işte bu yüzden ona yaklaşmadım, yani hiç tanışmadık. Ayrılırken “mutludur değil mi?” diye geçirdiğimi hatırlıyorum içimden, herşeye rağmen mutluydu işte… öyle.
I knew I had to go there alone. While the rest were busy downstairs with the photo shooting, I went there, to the very top floor of this old building in Çukurcuma.
I feel lucky to have been able to photograph it’s beauty before it is renovated for a possible hotel, and I know I was lucky to have spent a couple of days in this building witnessing it’s last days as a ruin. I will share other photographs in the coming days, hope you like them…
That color of the old paint… Someone had to remember it…
I was with you always, yet who were you with ?
Everything is just beautiful about this place.
Here are some photographs I’ve taken last week in Hagia Sophia.
