Güzel bir soru olarak geçerken dünyadan
Allahın anlamıyla gülümseyen bir bahçeye düştüm
Sabahla dokunmuş pelerinini attı omuzlarıma
Uçurumlar dalgınlaşıp çiçeğe dönüşürken
Buldum cevabımı esrarım kalmadı
Mevlana İdrİs
yeni portfolyo, Yeni Camii burada
I know it’s too dark…again, and hope you are not bored of this. But I have always liked the darkness and preferred it to light. I like the way things are disguised in darkness and the fact that you choose what you want to see in it. Probably this is also the reason why I will always prefer black & white to colour.
“Still, one got over things. Still, life had a way of adding day to day.”
Virginia Woolf
Scaffolding of Hagia Sophia
Sometimes it’s just like that.. Ordinary things can leave you in awe.
The oddness, the volume, the roughness of it and the light, how it was showing off in the light of this holy place… I loved it.
yağmura,nisana ve yaşıma aldanıp
uçurumları kıyı sanarak
ve dağlar erişilmeyince acı verir
sözünü unutarak
kaf dağına gitmek istedim
ırmak inadıyla yürüdüm uzaklara
bir derviş olup yürüdüm uzaklara
yanıldı denektaşım geriye döndüm
Kutsal Sözler Panayırı’na sığınıp
ipeksi bir sessizliğe büründüm:
bir hayat,mahçup ve duru
Tanrım,gülleri
ve sessiz harfleri koru.
İbrahİm Tenekecİ
İsmini “Derviş” koymuştum. İstanbul Arkeoloji Müzesi’nin bahçesinde sessiz, düşünceli, kendi halinde oturuyordu. Kimseyi umursamaz, etrafında olup bitene ilgisiz bir hali vardı, tabi beni de fotoğrafını çekerken farketmedi, ya da umursamadı.
O anla ilgili hiçbir şey değişmesin istersiniz ya bazen, işte bu yüzden ona yaklaşmadım, yani hiç tanışmadık. Ayrılırken “mutludur değil mi?” diye geçirdiğimi hatırlıyorum içimden, herşeye rağmen mutluydu işte… öyle.
